Ik zit hier op een stenen muurtje, vlakbij jou. Achter de oleander lig jij dood te gaan. Er zit zo’n twee meter tussen ons, denk ik. Want katten willen alleen sterven, weet ik. Wil jij dat, alleen sterven? Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om jou alleen te laten. Ik zit bij jou. Ik zeg niets, maar ik ben er. Voel je het?
Vroeger hadden we een dominee die steevast zijn preek begon met: ‘Geliefde medereizigers naar de eeuwigheid.’ Ik vergeet het nooit meer. Het had op de een of andere manier iets warms, het geliefd zijn. Maar ook iets ernstigs omdat het ging om de eindbestemming, het eeuwige, het eindeloze.
Voor het eerst heb ik ‘Een hemel zonder schroeven’ herlezen. Sinds de publicatie, maart 2017, heb ik het boek in de boekenkast gezet en nooit meer ingezien.
Ik ben zo’n Nederlander, een totok blanda, die tot voor kort amper wist wat er op 15 augustus te herdenken valt. Ik wist wel dat het met Indonesië te maken had, maar daar bleef het ook bij. Ik schaam me daarvoor. Ik schaam me niet alleen voor mijn onwetendheid, maar vooral voor het (onbewust) jarenlang negeren van onze Nederlandse geschiedenis.