Laatst was ik met zo’n dertig kleuters in de bibliotheek. De biebjuf, hoogzwanger, zittend op een stapel prentenboeken, deed haar best. Na een verhaal over poes Harry zong ze een lied op de gitaar. Er klonk een mager applaus. Zij zat daar, als zwanger icoon – tegenover een groep gerokte moeders waarvan sommige letterlijk langs haar heen keken.
Op 4 juli was de opening van de tentoonstelling ‘Bij ons in de Biblebelt’ in het Catharijneconvent. Nu, twee weken later, lukte het me pas om iets te schrijven. Het zegt iets over het proces in mijn brein (en het succes van de tentoonstelling): ik bleef nadenken. Tegelijk is het een spannend gebeuren: hoe verhoud je je tot een groep, ben je er onderdeel van en is het een warm bad van herkenning? Of voel je je een buitenstaander, iemand die zich vervreemd voelt?
Als je met je hoofd op tv bent geweest, ben je iemand. Als je dat niet doet, lijd je een bestaan in de marge. Dat geldt voor veel mensen, maar vooral voor schrijvers. Nog voor je boek uitkomt, moet het publiek weten wie je bent. Nu past dat helemaal in deze tijd: niet alleen schrijvers, maar iedereen is druk bezig met het vormgeven van je imago. Wat deel je wel, en wat deel je niet met sociale media?