De laatste tijd schrijf ik weer. Soms een paar regels, soms zomaar een half verhaal, soms bijna niets. Mijn diesel pruttelt. Maar uiteindelijk kom ik (soms) op gang door naar vogels te kijken, of naar afvalcontainers of geparkeerde auto’s. Of naar de witte kringelwolkjes uit schoorstenen (we hebben het bureau op zolder gezet, misschien dat die verhuizing voor de onverwachtse inspiratie zorgt).
Ooit kreeg ik les in creatief schrijven van Vrouwkje Tuinman. Vrouwkje had een prachtig handschrift. Je kreeg je verhaal terug met opmerkingen in de kantlijn. Onderaan mijn verhaal stond: ‘Heel mooi!’ Vooral het uitroepteken bracht me in de gloria. Vijf jaar later mailde ik haar dat mijn debuutroman uitkwam. Op haar verzoek deden we boekenruil, ik kreeg haar ‘Buurvrouw’, zij mijn roman over Congo.
Het lezen van boeken heeft hem door de jaren heen veranderd. Literatuurcriticus en journalist Tjerk de Reus ervaart de liefde voor een goed boek als meer intens. ‘Ik hou van taal in dienst van het zien: het zien van de mens, schouwend, doorlichtend, met mededogen die mens benaderend.’
Laatst was ik met zo’n dertig kleuters in de bibliotheek. De biebjuf, hoogzwanger, zittend op een stapel prentenboeken, deed haar best. Na een verhaal over poes Harry zong ze een lied op de gitaar. Er klonk een mager applaus. Zij zat daar, als zwanger icoon – tegenover een groep gerokte moeders waarvan sommige letterlijk langs haar heen keken.