De geopende deur naar de sterrenhemel, de stoere typografie, het bijna retro-achtige geheel. Ik ben heel blij met het omslag van vormgever Ron van Roon voor mijn nieuwe roman! Het is ongelofelijk hoe mooi het beeld aansluit bij de inhoud… alsof een vormgever in je hoofd kan kijken.

Afgelopen zomer werd ik gevraagd voor een artikel in het blad ‘Onder Woorden’, van het CLO (Christelijk Literair Overleg). Ik schreef een stukje over o.a. mijn ervaringen in een grafkist – want ‘waarvoor je terugdeinst, daarover moet je schrijven’ (Stevo Akkerman). Voor allen die me (een beetje) willen begrijpen. 

Mijn oma overleed in mei 2015. Sindsdien teken ik af en toe met haar houtskool. De hoofdpersoon, Maria, in mijn nieuwe roman is een 82-jarige vrouw. En ja, ze tekent (met slecht zicht) – net als mijn oma. “De danseres was bijna klaar om overeind te komen, met haar armen in de hoogte, haar haren in een knot gedraaid. Een staande grafsteen, nimmer moesten ballerina’s slapen.”

Ik ben van het nagelbijtend soort. Niet zozeer vanwege zenuwen (als ik ergens tegenop zie, geeuw ik), maar om te kunnen denken. Als ik goed schrijf, eet ik nagels (of velletjes). Of drop, of chocola.

Uitgever Beppie de Rooij schrijft: ‘Samen met auteur Marieke van Meijeren op de foto, omdat we blij zijn. Haar nieuwe roman is klaar!! Hoera!’

Daar is ‘ie dan. Mijn website! Nadat een journalist via Twitter mijn contactgegevens zocht (en mij nergens digitaal kon vinden), heb ik besloten mezelf meer ‘zichtbaar’ te maken.