“Waar ben ik? Wie ben ik? Hoe ben ik hier terechtgekomen? Wat wil dat zeggen, de wereld? Hoe ben ik de wereld binnengekomen? Waarom is mij niets gevraagd? En ingeval ik genoodzaakt ben deel te nemen, waar is dan de verantwoordelijke chef? Ik wil hem zien.” Kierkegaard

Het ware leven wordt geleefd als zich piepkleine veranderingen voordoen. Leo Tolstoi

“Ik ben altijd ‘niet van hier’, ook al probeer ik te weten of begrijpen ‘wat er speelt’ en wat de regels zijn en hoe die blijven veranderen en wat dat betekent. Als ik naar beelden kijk voel ik me niet verloren maar dan voel ik onbehagen.” Marlène Dumas

Vaak worden we ten onrechte te schande gemaakt als creatief mens. Daaruit trekken we de conclusie dat het verkeerd is te creëren. Als we die les eenmaal hebben geleerd, vergeten we die onmiddellijk. Begraven onder ‘het doet er niet toe’ leeft de schaamte verder om zich aan iedere volgende nieuwe inspanning te hechten. Het alleen al proberen kunst te maken genereert schaamte. Julia Cameron

“Eigenlijk ben ik mijn hele leven bezig met twee vragen: Waarom ben ik hier en behoor ik hier te zijn. ” Marlène Dumas

Kunst vereist een veilige broedplaats. ‘Ik heb mijn eigen wereld gecreëerd en dat is een veel betere wereld dan ik ooit buiten mij heb gezien.’ (Louise Nevelson) ‘Als je aan je kunstvorm wilt werken, werk dan aan je leven.’ Tsjechov

“Ze wonen in hun eigen land, maar als vreemdelingen. Ze delen in alles mee als burgers, maar hebben alles te lijden als vreemdelingen. Elk vreemd land is hun vaderland, en elk land is hun vreemd.” Brief aan Diognetus

Het ligt binnen mijn macht God te dienen of hem niet te dienen. Door hem te dienen draag ik aan mijn eigen heil en het heil van de wereld bij. Door hem niet te dienen, laat ik mijn eigen heil verbeurd verklaren en ontzeg ik de wereld het heil dat in macht lag om te creëren. Leo Tolstoj

“Mijn vader draaide zich om en keek me aan. Op zijn gezicht lag een uitdrukking van ontzag, woede, verwarring en verdriet, allemaal tegelijk. Ik herinnerde me die uitdrukking. Toen mijn moeder ziek was, had ik haar een keer getekend toen ze in het zonlicht zat in de woonkamer en hij had staan kijken in de deuropening en gezien hoe ik sigarettenas gebruikte om diepte in haar gezicht en haar lichaam te krijgen. Toen had hij me precies zo aangekeken. Wie ben je? Scheen hij te willen zeggen. Ben je werkelijk mijn zoon? Hij had toen niets tegen me gezegd. Hij zei nu ook niets. Hij nam mijn moeder bij haar…

Het is een wit, ovaal, deelbaar tabletje. [Over antidepressivum, MvM]. Het schept, noch transformeert; het interpreteert. Wat definitief was, maakt het tijdelijk; wat onontkoombaar was, maakt het toevallig. Het geeft een nieuwe interpretatie van het leven – minder rijk, kunstmatiger en getekend door een zekere rigiditeit. Het verschaft geen enkele vorm van geluk, niet eens van echte verlichting, de werking ervan is van een andere orde: door het leven in een reeks formaliteiten te veranderen biedt het de kans om vals te spelen. Daardoor helpt het mensen te leven, of in elk geval niet dood te gaan – gedurende een bepaalde tijd. Michel Houellebecq